Πρέσπες

             Σε μια γωνιά της Ελλάδας, στη Μικρή Πρέσπα, είναι ένα νησάκι που ενώνεται με την υπόλοιπη στεριά, με μια πλωτή γέφυρα. Μια γέφυρα, που σε βάζει βήμα-βήμα στο παραμύθι… Σ’ ένα παραμύθι, που ξετυλίγει τα λόγια του και τις όμορφες σιωπές του, κάθε που πέφτει το σούρουπο, κι ο ήλιος, που δύει πίσω απ’ τα βουνά, ρίχνει στα νερά της λίμνης τα νυσταγμένα του χρώματα, και τα πετούμενα τ’ ουρανού σωπαίνουν στα καλάμια, με την ψυχή μαγεμένη…             Πάνω σ’ εκείνο το νησάκι, στα ερείπια του Ναού του Αγίου Αχιλλείου, κάθονται νύμφες αμίλητες, με μακριά πέπλα και ξέπλεκα μαλλιά... Κι όταν ο ήλιος παίρνει να γέρνει, εκείνες τις στιγμές που ενώνονται δυο κόσμοι, εκείνος του ήλιου κι ο άλλος του φεγγαριού, ανοίγει η επτασφράγιστη πύλη, που κρύβει κόσμους αόρατους, μυστικούς κι ονειρεμένους, κι οι αμίλητες νύμφες αποκτούν μιλιά… Και ψιθυρίζουν… Για τον Έρωτα και το Χρόνο… Κι είναι η γαλήνη τόσο βαθιά, η αγκαλιά της φύσης τόσο όμορφη, που λες πως γεννήθηκες για τούτες τις στιγμές. Στιγμές που σε μοιραίνουν μοίρες δυσνόητες. Μοίρες που γλυκά σου μουδιάζουν την ψυχή, κι έτσι αφήνεσαι… Δίχως να ξέρεις αν το μούδιασμα θα φέρει γέλιο ή δάκρυ… Στιγμές… Όλο σιωπή κι αλήθεια… Που θα σ’ αγκαλιάζουν ως της ζωής το τέλος, σαν να συνέβησαν μόλις πριν από λίγο…