Ώρες Παράδεισου

Ξημέρωσε μια μέρα Τετάρτης, ενός Φεβρουαρίου τυλιγμένου στα μάγια εκείνων των Καλών Κυράδων, που οι παλιοί τις έλεγαν "Νεράιδες του Χιονιού". Τα σπίτια, κουρνιασμένα σε μια πλαγιά των βουνών, πασπαλισμένα μ’ ολόλευκο χρώμα, αγνάντευαν, πέρα μακριά, μια θάλασσα που ‘χε απ’ το κρύο ασημίσει. Οι νιφάδες αργά, τεμπέλικα, σαν πεταλούδες που απολάμβαναν το χάδι του ανέμου, έπεφταν από σύννεφα που κάλυπταν απ’ άκρη σ’ άκρη τον ουρανό… Στις ασπρισμένες στέγες πετάριζαν χιονοπούλια, και μια ησυχία βαθιά κι απέραντη πλανιόταν σ’ εκείνες τις ώρες… Τα ελάτια και τα πεύκα της πλαγιάς λικνίζονταν αργοκίνητα στο απαλό αεράκι, σαν να γύρευαν να διώξουν απ’ τις κλάρες τους λίγο απ’ το χιόνι. Οι καφέμαυροι κορμοί τους ήταν παγωμένοι, κι αν την ανάσα σου για λίγο κρατούσες, να γίνεις ένα με την απέραντη σιωπή της ώρας, θ’ άκουγες σίγουρα το Πνεύμα του Χειμώνα, να σέρνει τον βαρύ του μανδύα πάνω στο στρωμένο χιόνι των δρόμων….

Τί να ‘ναι αυτή η ησυχία που απλώνεται ολούθε, κάθε που οι ουρανοί λευκαίνουν την πλάση; Θαρρείς άλαλα μένουν τα πάντα και γίνονται ένα με το αιώνιο, το γαλήνιο, που ‘χει στον κόρφο του κρυμμένη την Αιώνια Γνώση. Εκείνη που κάνει την ψυχή να ησυχάζει κι απλά ν’ αφήνεται στο χορό των απαλών νιφάδων, που αργοπέφτουν από σύννεφα γεμάτα Παράδεισο…