Η Φύση διδάσκει δύναμη

I never saw a wild thing

sorry for itself.

A small bird will drop frozen dead from a bough,

without ever having felt sorry for itself.

                                                     D.H. Lawrence

Ποτέ δεν είδα αγρίμι τον εαυτό του να λυπάται

Παγωμένο πέφτει το πουλί απ’ το κλαρί

xωρίς ποτέ, μα ποτέ τον εαυτό του να λυπηθεί…..

             Και κάπως έτσι, η φύση, η απλή, μα συνάμα σοφή και μεγαλειώδης, μας συμβουλεύει τον ηρωισμό, το θάρρος, ακόμη και στην απώλεια, ακόμη και στο θάνατο.

Όπως συμβούλευσε κι εκείνη η πένα του Κωνσταντίνου Καβάφη, στο ποίημα "Απολίπειν ο Θεός Αντώνιον".... 

Σάν ἔξαφνα, ὥρα μεσάνυχτ’, ἀκουσθεί

ἀόρατος θίασος νά περνᾶ

μέ μουσικές ἐξαίσιες, μέ φωνές –

τήν τύχη σου πού ἐνδίδει πιά, τά ἔργα σου

πού ἀπέτυχαν, τά σχέδια τῆς ζωῆς σου

πού βγῆκαν ὅλα πλάνες, μή ἀνωφέλετα θρηνήσεις.

Σάν ἕτοιμος ἀπό καιρό, σά θαρραλέος,

ἀποχαιρέτα την, τήν Ἀλεξάνδρεια πού φεύγει.

Προ πάντων νά μή γελασθεῖς, μήν πεῖς πως ἦταν

ἕνα ὄνειρο, πώς ἀπατήθηκεν ἡ ἀκοή σου∙

μάταιες ἐλπίδες τέτοιες μήν καταδεχθεῖς.

Σάν ἕτοιμος ἀπό καιρό, σά θαρραλέος,

σάν που ταιριάζει σε πού ἀξιώθηκες μιά τέτοια πόλι,

πλησίασε σταθερά πρός τό παράθυρο,

κι ἄκουσε μέ συγκίνησιν, ἀλλ’ ὄχι

με τῶν δειλῶν τά παρακάλια και παράπονα,

ὡς τελευταία ἀπόλαυσι τούς ἤχους,

τά ἐξαίσια ὄργανα τοῦ μυστικοῦ θιάσου,

κι ἀποχαιρέτα την, τήν Ἀλεξάνδρεια πού χάνεις.

           Επέλεξε ο αγαπημένος ποιητής τον Αντώνιο... Για να μιλήσει στον κάθε άνθρωπο που βρίσκεται στην άκρη του προσωπικού του γκρεμού και νιώθει ότι ούτε καν ο Θεός δεν τον λυπάται. Πώς θα σταθεί στις κρίσιμες στιγμές του τέλους της ζωής του, των ονείρων του, των αποκτημάτων του, της νιότης του, της κάθε μεγάλης αγάπης του.... Μόλις ακουστεί ο αόρατος θίασος του θεού Διονύσου, του κάθε προσωπικού Θεού, να περνά, και στα τείχη της προσωπικής μας πόλης να σωπαίνει, να χάνεται, δεν υπάρχει λόγος να κλάψει για όσα χάνει... Κανείς θνητός δε μπορεί να τα βάλει με τη Μοίρα την Άτροπο και το Χρόνο που αφανίζει τα πάντα. Όσος θρήνος κι αν εκφραστεί μπροστά στην απώλεια, τίποτε δεν αλλάζει...

Σαν να είσαι έτοιμος από καιρό, σαν να είσαι θαρραλέος, αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει, έγραψε ο Καβάφης. Όσο κι αν είναι δύσκολο στην ανθρώπινη, ημιτελή φύση να δεχτεί  την απώλεια και την καταστροφή όλων εκείνων που έχτισε, που ήλπισε, που ονειρεύτηκε, που αποτέλεσαν τα συνδετικά στοιχεία της ύπαρξής του, για τα οποία πάλεψε. Έστω κι αν μέσα μας νιώθουμε την ένταση του πόνου, ας μην λυγίσουμε μπροστά στην καταστροφή, θα πρέπει με κάθε τρόπο να διατηρήσουμε την αξιοπρέπειά μας. Να σφίξουμε τις γροθιές και να αντιταχθούμε σαν άλλος Λεωνίδας, σαν άλλοι Σπαρτιάτες, σαν άλλοι Θεσπιείς. Ακόμη κι αν χάσουμε κάτι ακόμη απ’ την ψυχή μας, από όσα μας απέμειναν, ας είναι αυτά θυσία στο βωμό μιας μάχης που είχαμε το κουράγιο και τη δύναμη να δώσουμε ως το τέλος. 

          Κι ίσως μέσα από την ανδρεία, να φωτίσει η ελπίδα, γιατί τους μαχητές, ακόμη και οι εχθροί τους τίμησαν, κι αυτή ακόμη η αμείλικτη Ιστορία. Ίσως αυτό να είναι το μάθημα που δίνει η φύση μέσα ακόμη κι από τ' αγρίμια της... Γιατί η ψυχή και η ανδρεία της είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να αγγίξει, εκτός κι αν εμείς οι ίδιοι παραδώσουμε τα τείχη της...