Πανσελήνου ευρήματα
Στο ζεστό δειλινό της Πανσελήνου του
Αυγούστου, στους έντονους απόηχους ενός περίεργου, πρωτόγνωρου καλοκαιριού,
λίγο πριν η νύχτα πέσει και δροσίσει την αιώνια πόλη της Αθήνας, σε ένα δρομάκι
κοντά στο Θησείο, στον πάγκο ενός πραματευτή που πουλούσε κοσμήματα και μικρά
έργα τέχνης, βρήκα ένα σημειωματάριο ξυλόγλυπτο που κρατούσε διηγήματα… Από
εκείνα τα σημειωματάρια που αφήνονται στην άκρια της ζωής, για λόγους που μόνο
οι ιδιοκτήτες τους γνωρίζουν, και που τις περισσότερες φορές δεν ομολογούν… Να
συντροφεύσουν κάποιον άλλον, γιατί οι ίδιοι ίσως δεν θέλουν πια να αισθάνονται…
«Στο κεφαλόσκαλο εκείνης της παλιάς σκάλας, σ’
εκείνο το παλιό κτήριο του ’60, όταν ανοίγεις την πόρτα και χαμογελάς, θα ‘θελα
να μουδιάσει ο χρόνος, να πάψει να κυλά κι εσύ να μείνεις ακίνητος, να μη
μπορείς για λίγο να με δεις. Τόσο λίγο όσο χρειάζεται για να έρθω κοντά σου… Να
περιεργαστώ τις γωνίες του προσώπου σου, τα χείλη σου… Που μένουν κλειστά γιατί
πρέπει να μου πεις μονάχα λίγα…»…
«Όταν τα χέρια σου ακουμπήσουν στο γραφείο
σου, και τα δάχτυλά σου μείνουν εκεί, ακίνητα, αποκαμωμένα από την κούρασή σου,
αυτά τα χέρια σου είναι το πιο ήσυχο μέρος αυτής της τρελής πόλης… Το πιο
άγνωστο και συνάμα οικείο και καθησυχαστικό»…
Και κάπως έτσι, μέσα απ’ τις λέξεις, τις φορτισμένες
με τόση αγάπη, βρέθηκα μπροστά σ’ εκείνο το θαύμα που κάνει όποιον ένιωσε αγάπη,
ξάφνου ποιητή, ξάφνου συγγραφέα, μ’ έναν τρόπο σχεδόν μαγικό… Αγάπη… Η μοναδική
κόλλα που μπορεί να βάλει σε τάξη το παζλ αυτού του δύσμορφου κόσμου… Λες και
για να πληρωθεί το ρηθέν που στα αρχαία αραμαϊκά τραγουδούσε «Οι ζωές ενώνονται στους χρόνους, από μια
αρχαία έλξη που αντηχεί άσβεστη μέσα στους αιώνες»…. Μπήκα σε σκέψεις….
Πόσο
φυλακισμένη μπορεί να είναι ή να νιώθει μια αγάπη που βρίσκει διέξοδο σε λέξεις
τόσο ζωντανές, που βρέθηκαν ξεχασμένες στην άκρη ενός παλιού δρόμου;… Γιατί δεν
έγινε αυτή η αγάπη αγκαλιά δίχως λέξεις, από εκείνες που έχουν τη δύναμη όλα να
τα πουν δίχως λόγια; Γιατί κρύφτηκε σε τούτο το μικρό τετραδιάκι, το δίχως
όνομα;
Θυμήθηκα
τα λόγια ενός μύστη… «Οι άνθρωποι πολλές φορές
διαλέγουν ένα ψέμα για να πουν μιαν αλήθεια, κι αυτό συμβαίνει όταν γύρω τους υψώνονται
τοίχοι που δε μπορούν να γκρεμίσουν».
Όποια αλήθεια κι αν ισχύει γι’ αυτή την ανώνυμη, μοναχική γραφίδα, που άφησε τις λέξεις της σε μια γωνιά του δειλινού, την ευχαριστώ για όλες της τις λέξεις.. Βγήκε η Πανσέληνος… Γνωρίζει πολλά, γιατί
παραστέκει στις ψυχές των ανθρώπων αιώνες… Αλλά δε θα τη ρωτήσω τίποτε… Ούτε
για την άγνωστη πένα, ούτε για τον κόσμο της… Γιατί η ζωή χρειάζεται μαγεία..
