Πόσο δίκαιη είναι η ώρα που φέρνει το σκοτάδι;

 

  

....«...δίκαιη ώρα του λυκόφωτος, όταν πλανιόμαστε σε προκυμαίες ή ουρανούς...» , είχε κάποτε γράψει ο Τάσος Λειβαδίτης…. Η νύχτα πέφτει γοργά, και τα μαβιά σύννεφα της δύσης χάνουν τα χρώματά τους… Πόσο δίκαιη μπορεί να είναι μια ώρα, σαν ετούτη του λυκόφωτος, όταν απάντηση δεν έχει σε τίποτα, ούτε δικαιοσύνη μπορεί να αποδώσει; Κι έτσι, θυμήθηκα τα λόγια του Stevie Wonder:

"Music is a world within itself. With a language we all understand".

…. «Η μουσική είναι ένας κόσμος μόνη της. Με μια γλώσσα που όλοι καταλαβαίνουμε»…. Ποιά μουσική άλλη απ' τους στίχους και τις νότες του Hank Williams στο τραγούδι του  I’m so lonesome I could cry, θα μπορούσε καλύτερα να μιλήσει για το πόσο δίκαιη μπορεί να είναι αυτή η ώρα του λυκόφωτος, που δεν υπόσχεται παρά μόνο σκοτάδι;

Hear that lonesome whippoorwill

He sounds too blue to fly
The midnight train is whining low
I'm so lonesome I could cry

I've never seen a night so long
When time goes crawling by
The moon just went behind the clouds
To hide its face and cry

Did you ever see a robin weep
When leaves begin to die
That means he's lost the will to live
I'm so lonesome I could cry

The silence of a falling star
Lights up a purple sky
And as I wonder where you are
I'm so lonesome I could cry

Άκουσε αυτό το νυχτοπούλι.

Ακούγεται πολύ θλιμμένο για να πετάξει.

Το τρένο του μεσονυκτίου παραπονιέται σιγανά.

Είμαι τόσο μόνος που θα μπορούσα να κλάψω.

Δεν έχω δει νύχτα τόσο μεγάλη

όταν ο χρόνος σέρνεται.

Το φεγγάρι μόλις πήγε πίσω από τα σύννεφα

 να κρύψει το πρόσωπό του και να κλάψει..

Είδες ποτέ κοκκινολαίμη να δακρύζει όταν τα φύλλα αρχίζουν να πεθαίνουν;

Αυτό σημαίνει ότι έχασε τη θέληση να ζήσει..

Είμαι τόσο μόνος που θα μπορούσα να κλάψω..

Η ησυχία ενός πεφταστεριού φωτίζει έναν μαβή ουρανό,

και καθώς αναρωτιέμαι πού είσαι

είμαι τόσο μόνος που θα μπορούσα να κλάψω…

 

Και κάπως έτσι, οι στίχοι τυλίγονται με νότες, και χαρίζονται από πρόσωπα αγαπημένα, κάτι μεθυσμένες από αγάπη στιγμές. Στιγμές δίχως όρια και αποπνικτική λογική του παράλογου κόσμου, που το καλύτερο που ξέρει να κάνει είναι να στραγγαλίζει, να μηδενίζει, και ν’ αφήνει ζωή μόνο σ’ αυτές τις στιγμές. Στιγμές, που απλές σταγόνες, δεν αρκούν για να ξεδιψάσουν οι έρημοι της γης.. Κι όταν η νύχτα έρχεται, μάταια τραγουδά τ’ αηδόνι:

«Είσαι παιδί του φεγγαριού...Εκείνο την ψυχή σου ανασταίνει και φωτίζει...Κι όταν η νύχτα πέφτει, κι ολόμαυρος γίνεται ο καμβάς τ’ ουρανού, μια ζωή χορεύεις με τη σκέψη σου εκεί που τα βουνά αγγίζουνε τ' αστέρια...Και τότε, τα μυστικά του φεγγαριού, στ' ακροδάχτυλα  σου ακουμπούν, για να τ' απλώσεις σε κορμί αγαπημένο, και τα χείλη σου δροσίζουν, για να ψιθυρίσεις λόγια, που δε θα ξεχαστούν»…

Κι ύστερα ο Sting τραγουδά «Το Βιβλίο της Ζωής μου»(The Book of my life)... Και καθώς τραγουδά, δεν έμεινε τίποτα κανείς να πει, παρά μόνο «καληνύχτα»…

 

Though the pages are numbered

I can’t see where they lead

for the end is a mystery no-one can read

 

In the book of my life

now the daylight’s returning

And if one sentence is true

all these pages are burning

and all that’s left is you…..

 

Παρόλο που οι σελίδες είναι αριθμημένες

δε μπορώ να δω πού οδηγούν

γιατί το τέλος είναι ένα μυστήριο

που κανείς δε μπορεί να διαβάσει.

 

Στο βιβλίο της ζωής μου το φως της μέρας επιστρέφει

κι αν μια πρόταση είναι αληθινή

όλες αυτές οι σελίδες καίγονται

κι ό,τι απομένει είσαι εσύ…

Και καθώς ο Sting τραγουδά, δεν έμεινε τίποτα κανείς να πει, παρά μόνο «καληνύχτα»…