Φάρος κι αφύπνιση

Φυσάει... Βγήκα στο πιο ψηλό σημείο του σπιτιού... Κάποιες στιγμές, η πιο κοντινή θέση στον Ουρανό είναι κατευναστική.. Έχει ένα μισόφωτο απ' το φεγγάρι... Μισόφωτο που φωτίζει βουνό και θάλασσα.  Η Πούλια στα δεξιά τ’ ουράνιου θόλου. Άλλα αστέρια δε βλέπω. Οι αρχαίοι μας, την έλεγαν "άστρο της Αφροδίτης" ... Αγαπά τον Αυγερινό...Εκείνο τ’ άστρο στην άλλη άκρια τ' ουρανού. Την αγαπά κι αυτός. Όμως, ποτέ δε μπορούν να συναντηθούν, λέει ο θρύλος... Αλλά, σαν φανούν και τα δυο τους εκεί πάνω, γεμίζει η νύχτα απ' την αγάπη τους... Φυσάει δυνατά.. Όπως στην πλώρη ιστιοφόρου.. Δροσίζει και παίρνει βάρη απ’ το νου… Κοιτώ πάλι το φεγγάρι... Πανέμορφο... Μισοσβησμένο, μοιάζει σα να σκεπάστηκε με μισό σεντόνι... Κι αραιά και πού, περνούν από μπροστά του ξέφτια σύννεφων, αραχνοπλασμένα... Όχι, δεν είναι ποιητική διάθεση... Είναι ακριβώς αυτό που βλέπω... Κι αν κάποιος είναι ποιητής, δεν είμαι εγώ τούτη την ώρα… Μόνο η νύχτα… Τη νύχτα ο κόσμος είναι πιο όμορφος... Τόσο που έκατσα σε μια γωνιά κι αγναντεύω... Αν με πάρει ο ύπνος σ’ αυτό το ψηλό μου μετερίζι, θα 'μαι τυχερή... Πόσο συχνά κοιμάται κανείς μέσα σε παραμύθι;

Κι αυτή την ώρα την αλλιώτικη, απ' το ιστιοφόρο της φαντασίας, σκέφτηκα την ευτυχία… Όσα την τρέφουν κι όσα τη διαλύουν… Και κάπου ανάμεσα στα δυο, οι ανθρώπινοι κανόνες…. Που υπάρχουν για να ρυθμίζουν και να προωθούν την πρόοδο, την ευτυχία... Αυτός ήταν από καταβολής πολιτισμού ο σκοπός της δημιουργίας τους... Όταν, όμως, αποτυγχάνουν να το πράξουν, κάθε ελεύθερος νους έχει χρέος να τους απορρίπτει… Όχι για χάρη της αναρχίας, αλλά γι’ αυτήν ακριβώς την τάξη, την ευτυχία...

Πόσοι από τους κανόνες που μας ορίζουν μας κάνουν ευτυχείς; Πόσα από τα προφίλ ζωής που τούτοι μας ορίζουν αντέχουμε στ’ αλήθεια; Πόση ποιότητα ζωής εξασφάλισαν για εμάς; Πραγματική ποιότητα ζωής; Σίγουρα πάντως δε βρίσκεται η ποιότητα στις οθόνες των laptops, των tablets, των i-phones, και των κόσμων του messenger, των chat rooms και λοιπών μέσων που μας μετατρέπουν αργά και σταθερά σε συναισθηματικά ζόμπι, που κάνουν πράξη το ghosting, γιατί και ξέχασαν και φοβούνται να ζήσουν…. Κι εφευρίσκουν πάντα μια δικαιολογία για την απόσυρση αυτή και τις ψεύτικες ζωές που φόρεσαν κατάσαρκα… Όπως για παράδειγμα η οικονομική κρίση… Μια πολύ καλή δικαιολογία.

Ακόμη μια δικαιολογία, τόσο καλά σχεδιασμένη να λειτουργήσει, που ώρες-ώρες πείθει και τους πιο σκληροπυρηνικούς ρομαντικούς, που σκαρώνουν με την κιθάρα τους τραγούδια πλάι στ’ ανθισμένα γιασεμιά του καλοκαιριού, κι ύστερα χάνουν κάθε όμορφη διαφορετικότητα και γίνονται ένα με τη μάζα του τρεντ.

Ας κοιτάξουμε κατάματα τους ένδοξους νεκρούς μας, που έφτιαξαν στο μικρόκοσμό τους  ζωή μέσα από πραγματικό θάνατο, έρωτα μέσα από τη χολέρα, κι αναγέννηση μέσα από μεσαίωνες, κι ύστερα ας ντραπούμε για τους εαυτούς μας και τις καλοσχεδιασμένες δικαιολογίες μας... 

Όχι δεν είμαστε πλούσιοι, όχι δεν είμαστε ευτυχισμένοι, αλλά κανείς δε μπορεί να μας πάρει τις ψυχές μας, εάν δεν τις παραδώσουμε αυτοβούλως... Και σκέφτομαι τούτη την αλλιώτικη ώρα, που ο αέρας πασχίζει να ελευθερώσει το νου μου, μήπως έφτασε η στιγμή να φωνάξουμε σε όποιον θέλει την ψυχή μας, «μολών λαβέ»... Και να θυμηθούμε, αν ξεκινήσαμε με αυτή την πραγματικότητα ως όνειρο… Κι αν όχι, γιατί πορευόμαστε με αυτή;…. Κάποιες στιγμές, η πιο κοντινή θέση στον Ουρανό είναι κατευναστική… Κι αφυπνίζει τις πιο μεγάλες και λυτρωτικές αλήθειες… Και πάνω απ’ όλα, τη δύναμη που χρειάζεται για να κοιτάξεις την πραγματικότητα με θράσος και να πεις «ως εδώ». Κι αν το όνειρό με το οποίο ξεκίνησες, το έχασες κάπου στους περίπλοκους δρόμους, να το ξαναβρείς… Γιατί αυτό είναι ο μόνος φάρος και η μόνη πυξίδα…