Λίγα λόγια για το όνομα του blog.

Κάποτε, στα αρχαία χρόνια, τότε που ο μύθος μπλεκόταν με το αληθινό κι οι άνθρωποι ζούσαν στην ίδια διάσταση με ήρωες και θεούς, Tιτάνες και αθανάτους, Πήγασους και Μέδουσες, Νύμφες και Κενταύρους, ζούσε ένας βασιλιάς, ο πιο αρχαίος βασιλιάς του Άργους, ο Ίναχος. Ο Ίναχος είχε μια κόρη, την Ιώ. Μια πανέμορφη κοπέλα, που όλοι για την ομορφιά της την αποκαλούσαν Καλλιθύεσσα, Καλλιθυία και Καλλιθόη. Όμορφη στη θέα, λοιπόν, η αρχαία πριγκίπισσα… Καλλιθόη…


Μια όμορφη θέα σε στιγμές, σε σκέψεις, σε αισθήματα, στη ζωή, την πάντα δυσνόητη, την άλλοτε σκοτεινή κι άλλοτε γεμάτη λάμψη, θα ‘θελα κι εγώ να προσφέρω μέσα από το μικρό αυτό παραθυράκι, σε όσους τυχαία ή επίτηδες κοιτάξουν από αυτό… Ελπίζω να τα καταφέρω...Και κάπως έτσι, ζήτησα από την αρχαία Ιώ, να μου δανείσει το όνομα "Καλλιθόη"… Καλώς ήρθατε…


Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2022

 

Φωτογραφίες...

 

 

Είναι φορές που δε θέλεις να κοιτάξεις παλιές φωτογραφίες, γιατί φοβάσαι ότι οι κόσμοι που ανήκουν στο παρελθόν, δε θα έχουν για τίποτα πια να μιλήσουν, παρά μόνο για θλίψη. Τη θλίψη που αφήνει πίσω του όταν χάνεται, κάθε τί που κάποτε υπήρξε αγαπημένο… Κι όμως, απόψε, στον απόηχο της Πρωτοχρονιάς, κοιτώντας τις φωτογραφίες ενός παλιού άλμπουμ, ένιωσα πως έχουν κάτι μαγικό… Ένα μικρό «κάπως», που αιχμαλωτίζει το χωροχρόνο και τον ακουμπά στην παλάμη σου… Πρόσωπα, γεύσεις, στιγμές, αισθήματα, φωτοσκιάσεις των εποχών που παγίδεψε ο φωτογραφικός φακός, χαμόγελα, νεύματα, ζωή… Δε χρειάζεται απολύτως τίποτα να κάνεις, παρά μονάχα ν’ ακουμπήσεις τα δάχτυλα πάνω στο χαρτί… Ν’ ακουμπήσεις τα δάχτυλα και να σχηματίσεις ένα χάδι… Σε ό,τι έχασες, ό,τι χάρηκες, ό,τι λησμόνησες, ό,τι νοστάλγησες, ό,τι αγαπάς ακόμη… Μα, που δεν υπάρχει τρόπος πια να το βρεις, παρά μονάχα ο όποιος μαγικός διαθέτει η ζωή… όπως η φαντασία, μια φωτογραφία… Κι όταν δεν υπάρχουν φωτογραφίες, κι οι στιγμές θολώνουν και χάνονται στο νου, αρκεί ένα όνομα σε ένα φύλλο χαρτί… Γιατί ακόμα και το όνομα ενός ξένου μπορεί να σου θυμίσει πόση μαγεία μπορεί να κρύβεται και στην πιο δύσκολη στιγμή μιας καταιγίδας… Ακόμα και το όνομα ενός ξένου μπορεί να γίνει μέσα από αυτή τη μαγεία αγαπημένο.

Μέσα στην ησυχία της νύχτας, αυτή τη δύσκολη εποχή, αυτό που λένε οι φωτογραφίες όλων μας, είναι ότι η ζωή ως τώρα δεν ήταν φαντασία… Ήταν αληθινή. Κι εκείνα τ’ ασπρόμαυρα, γενναία πρόσωπα, που κοίταξαν κατάματα πολέμους και οδύνη και δε λύγισαν, ούτε έχασαν την ψυχή τους, σου λένε να τους μοιάσεις… Γιατί η ζωή έχει χιλιάδες τρόπους να χωρίζει τους ανθρώπους, αλλά και χιλιάδες να τους ενώνει… Γιατί έχει σκοτάδι, αλλά και φως…

Καλή χρονιά… Καλή. Τέσσερα γράμματα. «Κ», όπως καλοσύνη. «Α», όπως αγάπη. «Λ» όπως λογική. «Η»… «ήταν μια φορά κι ένα καιρό» …όπως η αρχή κάθε παραμυθιού… Ναι, έχουν μαγεία οι φωτογραφίες… Μια μαγεία που αιχμαλωτίζει το χωροχρόνο και τον ακουμπά στην παλάμη σου… Και μια μαγεία που σε δυναμώνει… Για να αιχμαλωτίσει ο φωτογραφικός φακός κι άλλες όμορφες στιγμές… Να νικήσει με τη μαγεία του το Χρόνο… Να τις κάνει αθάνατες… Καλή χρονιά… Καλοσύνη, αγάπη, λογική κι ό,τι για τον καθένα είναι το προσωπικό του παραμύθι…