Αντίο, μπαμπά μου...
Εμείς αγαπημένε μου, μιλήσαμε... Το μεσημέρι, σ' εκείνη την παγωμένη γωνίτσα που δεν ταιριάζει σε κανέναν αγαπημένο....Κι ήταν η πρώτη φορά που τα γαλάζια σου μάτια δε με κοιτούσαν... Η πρώτη φορά που δεν είχα τη δύναμη να σε κρατήσω κοντά μου... Που ο χρόνος μας μαζί τελείωσε στ' αλήθεια... Σ' αυτό το θνητό πεδίο που λέγεται ανθρώπινη ζωή, που πάντα το φιλοσοφούσαμε παρέα και ψάχναμε τρόπους να το ερμηνεύσουμε και απάντηση δε βρίσκαμε, ο χρόνος μας τελείωσε, παλληκαράκι μου γενναίο... Που πάντα σε θαύμαζα κι ήταν πάντα τιμή μου, έστω και λίγο να σου μοιάζω.... Μη φοβάσαι,όμως... Είμαι πάντα αυτό το "αλαφροϊσκιωτο", όπως αγαπούσες να με λες και να με πειράζεις... Που νιώθει όσα δε μπορεί η λογική να εξηγήσει... Αυτά που δεν εξηγούνται με λόγια... Και περιμένω.... Σε περιμένω, μόλις βολευτείς... Μόλις από το νέο κόσμο που ταξίδεψες κάνεις το ρεπορτάζ σου, να μου στείλεις μηνύματα καλά... Θα περιμένω όλα τα χρόνια της ζωής μου... Μέχρι να σε συναντήσω ξανά, εκεί που ο χρόνος περισσεύει..... Και νιώθω μέσα μου βαθιά πως τότε θα έχουμε κι οι δυο καταλάβει τί ακριβώς είναι η ζωή... Και τ' ανήσυχά μας πνεύματα θα έχουν ησυχάσει.....
Eυχαριστώ όλους που σταθήκατε πλάι του και πλάι μας όλο αυτό το διάστημα.
