Επιδαύρια γη...

                  Είναι κάποια βήματα στη ζωή, που αποκτούν από τον προορισμό τους μεγαλείο. Μέλει να τα θυμάσαι και να τα ευγνωμονείς. Παρότι φαίνονται συνηθισμένα, σε πηγαίνουν σε χωροχρόνους, που η ίδια η Μοίρα επέλεξε να γίνουν αέναοι και άφθαρτοι...

                  Πλησιάζει δειλινό... Τα βήματά μου σταματούν στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου... Η αναπνοή μου μοιάζει αλλιώτικη, σαν να ενώθηκε έξαφνα με μια δύναμη παράξενη, δύναμη που μοιάζει να ευλογεί τούτες τις πέτρες, που αιώνες πριν, βάλθηκαν στη θέση τους από χέρια άγνωστα, εμπνευσμένα. Γύρω πράσινο, κι ως εκεί που απλώνεται το βλέμμα μου, βουνά... Που φορούν πέπλα, καμωμένα από τα χρώματα της Δύσης... Οι ήχοι έπαψαν, κι αυτή η σιωπή του ευλογημένου τούτου τόπου, μοιάζει νερό της Στύγας, που κάνει κάθε μελανό σημάδι της μνήμης, να θολώνει, να χάνεται...

                   Στάθηκα στο κέντρο της σκηνής... Ένιωσα τη συγκίνηση να ξεπερνά την ταπεινή μου ενσάρκωση, και να με συνεπαίρνει σε συναισθήματα τρικυμισμένα και συνάμα λυτρωτικά... "Τραγούδησέ μου, Μούσα....τραγούδησέ μου τούτου του χώρου την ιστορία...".... Έμεινα άφωνη, όρθια στη θέση μου, ώρα αρκετή, κι ύστερα πήρα ν' ανεβαίνω τα πέτρινα μονοπάτια, που οδηγούν στα αιώνια καθίσματα. Κάθισα σ' ένα από αυτά... Ένιωσα στο πιο ασφαλές σημείο του κόσμου...Σε τούτο το χώρο τον αιώνιο, κάθε τί μη προσήκον της ζωής ξορκίζεται...

                   Ο ήλιος δύει αργά πίσω απ' τους πανέμορφους, ορεινούς όγκους, κι οι αχτίδες του χορεύουν χορό αργόσυρτο με το σούρουπο που πλησιάζει, προπομπός μιας έναστρης, καλοκαιρινής νύχτας... Κι εκεί, ετούτη τη μαγική στιγμή, ανοίγουν οι Πύλες του Χώρου και του Χρόνου.... Και τα καθίσματα γύρω μου γεμίζουν από τους αρχαίους προγόνους, που ντυμένοι τα χιτώνιά τους, ήρθαν και στάθηκαν στα ίδια με το δικό μου στασίδια, να κοινωνήσουν τους ένδοξους πατέρες τραγικούς, που μέσα απ' τη γραφίδα τους, απλώνουν ολόγυρα μιαν αρχέγονη γνώση...

                 Τριγυρισμένη απ' της πατρίδας μου την πιο όμορφη μορφή, παρακάλεσα τους Θεούς των αρχαίων πατέρων μου, να στεριώσουν στο νου μου άσβεστες τούτες τις στιγμές... Στιγμές που τ' απλά βήματά μου, με οδήγησαν σε ό,τι πιο κοντινό στην αθανασία.....