Το μαγικότερο των φίλτρων

           Ακίνητες οι κορυφές των δέντρων έξω απ' το παράθυρο. Σύννεφα μαζεύονται πάνω από την πόλη, και το μπλε τ' ουρανού υπάρχει μοναχά σαν υποψία ανάμεσά τους... Να ρίχνει το φως του ήλιου που δύει, σαν από φεγγίτη. Αέρι φυσά, παγωμένο και καθάριο. Ρίχνει τα φύλλα στο χώμα, κιτρινισμένα, αφού τα στροβιλίσει αργά πάνω από βεράντες και σκεπές, στην τελευταία, ρομαντική τους βόλτα... Το φως του δειλινού κρύβει στην αύρα του νοσταλγία. Για ό,τι αγαπημένο έφυγε, και τώρα σαν ανάμνηση σωπαίνει στης ζωής τις γωνιές....

           Τα σύννεφα άφησαν τον ορίζοντα καθαρό. Έναν ορίζοντα που αγναντεύει πάντα όποιος αποχαιρέτησε κάποιον Οδυσσέα.. Άραγε, αναρωτιέται, να 'ναι σήμερα η μέρα που το καράβι στο λιμάνι θα φανεί; Σ' εκείνο το σημείο τ' ουρανού που δεν κάλυψαν τα σύννεφα, το κομμάτι του γαλάζιου του, στέκει σαν διδαχή ζωής, αισιοδοξίας κι ελπίδας... Άρχισε να βρέχει...μια αίσθηση ζωογόνος πλανιέται... Η γης ποτίζεται και ημερεύει... Και μέσα στις σταγόνες του νερού, ξεπρόβαλλε από άκρη σε άκρη της ματιάς, ένα ουράνιο τόξο... Λες κι η Πλάση συνομωτεί με τα καλά στοιχειά της, για να σου κλέψουν ένα χαμόγελο... 

          Καλή Χρονιά! Κι ας φέρει ο ορίζοντας όποιον Οδυσσέα ο καθένας περιμένει... Κι έτσι ξαφνικά, μοιάζει η ελπίδα, το μαγικότερο των φίλτρων...