Αμφίπολη

         Αμφίπολη...Πέρασαν οι αιώνες και χάθηκαν στον ορίζοντα, εκεί που χάνονται όλα τα περασμένα..Και τούτη δω η  αρχαία πόλη, κράτησε κρυμμένα στον κόρφο της μυστήρια, σαν τόσες και τόσες πόλεις παρωχημένων καιρών. 

        Κρυφά μονοπάτια και σιωπηλές γωνιές και τάφους άγνωστων νεκρών, που σαν σφάλισε τα χείλη τους η λήθη του αιώνιου ύπνου, πήραν μαζί τους τις λέξεις, που ξεκλείδωναν του μυστηρίου τις πύλες. Αμφίπολη... ανασαίνουν στην αύρα της τα ονόματα μεγάλων μακεδόνων... Αλέξανδρος, Φίλιππος, Ολυμπιάδα... Άνθρωποι θρύλοι, στολισμένοι με χρυσάφια και δάφνινα στέφανα θριάμβων, τότε, σαν ζούσαν... Και τώρα, νεκροί από αιώνες, στολισμένοι με εκκωφαντικές σιωπές, ξεσηκώνουν, με της μορφής τους τον απόηχο, κόσμους ανθρώπων, που πλάστηκαν πολύ μετά την εποχή της ολόφωτης απ' το μεγαλείο Πέλλας... Κι ό,τι απομένει από αυτούς τους ένδοξους νεκρούς, τάφοι... 

      Τάφοι με μυστικά επτασφράγιστα, μ' αγάλματα που 'χουν στόματα μαρμαρωμένα, τα μυστικά ποτέ να μην τα πουν.. Τάφοι με πατώματα ψηφιδωτά, που γεμάτα χρώματα και ζωή να ξεπηδά απ' τις σκονισμένες μορφές τους, προσπαθούν λες ν' αποτινάξουν την αιώνια σιωπή και του Θανάτου τα πέπλα. Θαμμένα στο χώμα κτερίσματα, που να ομολογήσουν πασχίζουν της εποχής τους την ανάσα, κι ας έχουν ξεχάσει από αιώνες να μιλούν.. Πασχίζουν ν' αποτινάξουν την ακινησία, να βρουν κάποιον με μάτια ανοιχτά, μάτια της ψυχής, να μπορεί να δει του σιωπηλού, ακίνητου χορού τους το πάθος...