Σκέψεις και μια προσευχή για το βράδυ αυτό

                 Βράδυ Μ. Τετάρτης… Απόψε, σύμφωνα με τις Γραφές, προδόθηκε ο Ιησούς από τον μαθητή του Ιούδα, στο Μυστικό Δείπνο. Πόσες, άραγε, φορές, στους μικρούς ή μεγάλους δρόμους της ζωής μας, δεν ήρθαμε αντιμέτωποι με την προδοσία… Έχοντας δώσει το καλύτερο από τις ψυχές μας, με νου γεμάτον όνειρα για το κάτι όμορφο που θα ‘ρθει, συναπαντηθήκαμε με το οικτρό πρόσωπο της προδοσίας, που σκηνοθετεί με απίστευτη τέχνη συναισθήματα απελπισίας. Άλλοτε μικρή ή μεγάλη στην έκτασή της, η απελπισία φωλιάζει στην καρδιά μας, σε κάθε τέτοιο συναπάντημα… Κι είναι στιγμές σαν εκείνες, που πιάνουμε το νου μας ν’ αναζητά το Θείο, να προσπαθεί να μαντέψει τις βουλές Tου, το σχέδιό Tου για εμάς, για όλους… Ποτέ, όμως, δεν έρχεται η απάντηση ξεκάθαρη στα πάντα χειμαρρώδη «γιατί» μας…

Μονάχα κάποιες βιβλικές μορφές, σαν εκείνη του Ιώβ, ψιθυρίζουν μέσα από τα βιβλία των θρησκευτικών των μαθητικών μας χρόνων, πως πάντα έχουμε την επιλογή: να βυθιστούμε στην απελπισία ή να διαλέξουμε την πίστη. Την πίστη πως το Θείο έχει ένα έλλογο και ενάρετο σχέδιο για όλα και για όλους… Ποτέ δεν είναι εύκολη η αναζήτηση και το ατένισμα σε ουρανούς που πάντα έκρυβαν το πρόσωπο του Πλάστη… Και πάντα μένουμε με μια απορία που διαρκεί αιώνες… Μια απορία που παράξενα μας γεμίζει για Εκείνον την αίσθηση του οικείου… Μια απορία που Τον κάνει να είναι παρών, ακόμα και μέσα από την απουσία Του και την ανεξήγητη φύση Του… Κι έρχονται πάλι στιγμές που κάνει κάτι, μικρό ή μεγάλο, ντυμένο τα ρούχα του θαύματος, και μας λέει «Είμαι εδώ»…

Ίσως να έχουμε ξεχάσει να δίνουμε σημασία στις λεπτομέρειες της ζωής μας που τις θεωρούμε δεδομένες… Κι όμως, είναι σε εκείνες που κρύβονται τα θαύματα και το «Είμαι εδώ» Του… Βράδυ Μ. Τετάρτης και η προδοσία του Ιούδα στον Θεάνθρωπο μας βάζει σε σκέψεις… Αν Εκείνος ως Θεός τραυματίστηκε από την αχαριστία και την προδοσία ενός ανθρώπου που ευεργέτησε, που τύλιξε με την ψυχή Του, άραγε τί μερίδιο από αυτό το τραύμα περιμένει εμάς ως θνητούς; Βράδυ Μ. Τετάρτης και τα ερωτήματα, σαν σκιές, αχνά περιδιαβαίνουν δίπλα στις φλόγες των σκουρόχρωμων κεριών της Μεγάλης Εβδομάδας, που σιγολιώνουν στο μανουάλι…

              Βράδυ Μ. Τετάρτης και το Θείο δράμα βρίσκεται ένα βήμα πριν την κορύφωσή του… Όπως ίσως βρίσκονται και πολλών τα προσωπικά δράματα… Βράδυ Μ. Τετάρτης, κι εγώ, επικαλούμενη την ιερότητα της μέρας, θα δανειστώ, για να παραθέσω εδώ, μια προσευχή που κάποτε έγραψε, καθώς περπατούσε σε δύσκολους δρόμους, μια πάντα απέραντα αγαπημένη μου ψυχή, το όνομα της οποίας δε θα πω, καθώς η προσευχή τούτη μου διαβιβάστηκε μέσα σε στιγμές σιωπής κι εμπιστοσύνης… Μια προσευχή ειλικρινής, που καθρεφτίζει ανθρώπινες αναζητήσεις, άλλοτε φανερές κι άλλοτε ανομολόγητες… Μια προσευχή που νιώθω πως όλους μας εκφράζει… Και με τούτη την προσευχή, θα ευχηθώ απόψε «Καλή Ανάσταση», ό,τι κι αν αυτό σημαίνει για τον καθένα μας… «Καλή Ανάσταση» κι Εκείνος ας φωτίζει όλων τα προσωπικά ταξίδια, όλους που πλάθουν στο νου τους προσευχές σαν ετούτη εδώ… «Καλή Ανάσταση»… Ανάσταση από κάθε είδους θάνατο…

«Εσύ που υπάρχεις πέρα από τα μάτια,

που εκδηλώνεσαι στην κίνηση του πιο μικροσκοπικού σωματιδίου,

στο γέλιο ενός ανθρώπου,

αλλά και στην έκρηξη του μεγαλύτερου ηλίου

Εσύ που είσαι ο μοναδικός μάρτυρας όλου του πριν, του πλήρους τώρα και του άπειρου μετά

που είσαι γνώστης του εδώ, του παντού και του επέκεινα

Εσύ που το πιο σκληρό βότσαλο μπορεί να σε αισθανθεί, όπως μπορεί και το μυρμήγκι, όπως μπορεί και άνθρωπος που δεν έχει ούτε μάτια ούτε αυτιά

επίτρεψέ μου σήμερα να νιώσω την πρωτόγονη δόνησή Σου

να ακούσω την τέλεια αρμονία Σου

να τυφλωθώ απ το πάλλευκο φως σου

επίτρεψέ μου σήμερα να μην γνωρίζω τίποτα για Σένα

και ανάμεσα στο φως και στο σκότος,

ανάμεσα στη σιωπή και στo πρωινό κελάηδισμα των πουλιών,

ανάμεσα στο γέλιο ενός παιδιού και στο δάκρυ ενός γέρου,

ανάμεσα στις μέρες που μοιάζουν ίδιες και τις μέρες που μοιάζουν ευλογημένες,

να έχω τη θέση μου

την ελάχιστη θέση που ανήκει σε μένα, μέσα στο δικό Σου όλον,

τη θέση για την οποία σχηματίστηκε το σώμα μου και τη θέση για την οποία αναπνέει η ψυχή μου»…