Το παλιό σπίτι

Στεκόταν απέναντι στην εκκλησιά, παλιό, ερειπωμένο, με παραθύρια κλειστά. Ένα παλιό σπίτι, της λησμονημένης Αθήνας… Εκείνης της Αθήνας, που ασπρόμαυρη, νοσταλγική, ρομαντική, περνά μπροστά μας, μέσα από τις παλιές φωτογραφίες, όπου στιγμές πανέμορφες εντυπώθηκαν για πάντα, και το μόνο που δεν κράτησαν είναι η μυρωδιά του γιασεμιού…. Που συνοδεύει αγάπες, που ποτέ και από τίποτα δε σβήνουν… Ούτε από το Χρόνο, ούτε από το Θάνατο, ούτε από τη Λήθη…

Ένα παλιό σπίτι…. Με μπαλκόνια με φουρούσια, με αγαλμάτινα στολίδια…. Ψηλό, με τ’ ακροκέραμα στην άκρη της σκεπής να μιλούν με τα πετούμενα του αέρα. Κούρνιαζε ο χρόνος, σαν πάχνη, σε κάθε του γωνιά, σε κάθε πτυχή. Στεκόταν ακόμη εκεί, με την ξεθωριασμένη πια ομορφιά του, σαν απόηχος παλιάς μελωδίας… Στεκόταν και κοιτούσε τους διαβάτες να περνούν, σαν να γύρευε ν’ αγγίξει λιγάκι το τώρα… Δραπέτης του παρελθόντος. Ο αέρας που τρύπωνε μέσα του, έσπρωχνε τα παράθυρα προς τα έξω… Κλειστά εκείνα, πάσχιζαν ν’ ανοίξουν. Σαν να ‘θελε το σπίτι να γεμίσει φως… Σαν να ‘θελε να μιλήσει… Σαν να μη μπορούσε πια τη μοναξιά του... Σαν να γύρευε χέρια να το πλύνουν, να το στολίσουν. Σαν να λαχταρούσε μουσικές και λόγια κι αρώματα. Ζητιάνευε παραπονεμένα ζωή…. Και το ‘νιωθα εκείνη τη στιγμή, σα γαντζωμένο απ’ το βλέμμα μου, να ρουφά, όλο δίψα, εκείνη τη διαβατάρικη προσοχή μου… Σαν ν’ άπλωνε την αύρα του να μου ψιθυρίσει «στάσου»……