Πλησιάζουν Χριστούγεννα….

Παρασκευή βράδυ… Βράδυ Δεκέμβρη… Στον ουρανό λάμπει, τριγυρισμένο από ένα νεφελώδη κήπο, το φεγγάρι… Υπάρχει ένα μικρό, ξεχασμένο βιβλίο στο ράφι πλάι στο γραφείο μου. Μικρό και πολύχρωμο, γεμάτο εικόνες. Ένα βιβλίο για παιδιά. Τίτλος του «Τα Πρώτα Χριστούγεννα». Η ανάμνηση της απόκτησής του χάνεται κάπου στα παιδικά μου χρόνια, θολή, ασαφής. Μιλά για τη Γέννηση… Τη νύχτα των Χριστουγέννων…

Αυτή την ώρα, που ησυχία απλώνεται όλο και πιο πολύ τριγύρω, καθώς η Φύση αποτραβιέται για να ησυχάσει, δεν έχω κανένα σκοπό να γράψω για θρησκείες. Η πίστη του κάθε ανθρώπου είναι κάτι πολύ προσωπικό. Το μόνο που μ’ έκανε να κινήσω τη γραφίδα του υπολογιστή μου ήταν η βαθιά ανάγκη για την έκφραση ενός και μόνο παράπονου…. Εκείνου του παράπονου που προκαλεί η απώλεια….. Γιατί αυτό νιώθω… Απώλεια….. Μιας εποχής όμορφης, μιας ουσίας ανεκτίμητης, μιας χροιάς ανθρώπινης…..

Τα Χριστούγεννα που θυμάμαι μύριζαν γλυκά καμωμένα απ’ τη γιαγιά, μύριζαν παραμύθια, εξιστορήσεις για εκείνα τα πρώτα Χριστούγεννα…. Είχαν απλωμένα χέρια σε όσους είχαν ανάγκη. Ήταν ντυμένα με ήχους από κάλαντα σε γλώσσα ελληνική, όπως μας την έμαθε ένας δάσκαλος ή μια δασκάλα αυστηρή με τα λάθη μας. Όχι γιατί δε μας αγαπούσε, αλλά γιατί μας αγαπούσε πολύ… Κι ήθελε να μάθουμε σωστά τη γλώσσα των Ελλήνων, που επιβίωναν αιώνες ενάντια σε κάθε αντιξοότητα, σαν την ελάχιστη σπονδή στη μνήμη τους… Σαν την ελάχιστη θωράκιση της ταυτότητάς μας ως έλληνες… Όχι από εθνικισμό, αλλά από απλή αγάπη για την πατρίδα, αγάπη που σε κάνει να ανασαίνεις αχόρταγα τον αέρα των βουνών και της καταγάλανής της θάλασσας……

Τα Χριστούγεννα που θυμάμαι είχαν καμπάνες γιορτινές τα ξημερώματα της γιορτής… Καμπάνες που θύμιζαν τις ιστορίες του Παπαδιαμάντη και τα παραμύθια του Άντερσεν… Είχαν στολίδια καμωμένα από βαμβάκι περασμένο σε κλωστή, κι άλλα που βρίσκονταν χρόνια στο κουτί τους, περιμένοντας κάθε Δεκέμβρη να λάμψουν. Περνούσαν από γενιά σε γενιά και συνόδευαν κάθε Χριστούγεννα της οικογένειας για χρόνια. Ήταν ένας άρρηκτος κρίκος με το παρελθόν, με παππούδες και προπαππούδες, και μπλέκονταν στο δέντρο της γιορτής με στολίδια νέα, χορός αναμνήσεων, που ολοένα μεγάλωνε και μας ένωνε… Τα Χριστούγεννα που θυμάμαι είχαν Φάτνη. Με το Θείο Βρέφος και τη Μητέρα του, με τον Ιωσήφ, τους Τρεις σοφούς Μάγους, με βοσκούς και ζώα της φάτνης και αγγέλους…. Τα Χριστούγεννα εκείνα είχαν Άστρο της Βηθλεέμ, γεμάτο λάμψη και θρύλους και ιστορίες πανέμορφες…

Σπάνια σήμερα συναντώ στα ράφια των καταστημάτων φάτνη. Κέντρο των εορτασμών φαντάζουν τα δώρα. Κι εκείνος ο καλοκάγαθος γεράκος που τα φέρνει, ντυμένος στα κόκκινα, σε έλκηθρο ιπτάμενο… Δώρα… Για τη γιορτή… Για ποια γιορτή; Θυμάται κανείς; Νοιάζεται κανείς;

Όχι, δεν έχω σκοπό να μοιάσω στον κακό χαρακτήρα του κυρίου Σκρουτζ, στο παραμύθι του Καρόλου Ντίκενς, που απεχθανόταν τους εορτασμούς των Χριστουγέννων. Απεναντίας… Μόνο που υπάρχει πια αυτό το παράπονο… Με λυπεί… Που ξεχνάμε όλο και πιο πολύ τη Νύχτα των Χριστουγέννων… Κι η νύχτα αυτή γεμίζει μόνο λαμπερά ρούχα και ηλεκτρονικά δώρα και ρεβεγιόν με περίτεχνες διακοσμήσεις και ταξίδια….. Κι η φάτνη μένει σκοτεινή…. Και τα παιδιά δεν ξέρουν τα λόγια όταν τραγουδούν τα κάλαντα…. Γιατί κανείς δεν τους τα έμαθε… Κανείς δεν τους δίδαξε το νόημα των στίχων, την ιστορία που διηγούνται…. Υπάρχει μόνο ένας ταπεινός και καλόψυχος άγιος από την Καισαρεία, που στρεβλώθηκε κι έγινε διανομέας πλούσιων δώρων….. Ενώ κάποτε μοίραζε αγάπη και δώρα απλά, γεμάτα από την έγνοια εκείνων των ασπρόμαλλων προγόνων, που σε αγαπούσαν τόσο, που φρόντιζαν να σου αγοράσουν ένα παιδικό βιβλίο, που μιλούσε για τα Πρώτα Χριστούγεννα… Για να ξέρεις. Για να έχεις ένα τρόπο να κοιτάς ψηλά στον Ουρανό, όταν θες να αναζητήσεις όσα είναι αιώνια και άφθαρτα…..

Ένα παράπονο μόνο. Τίποτα άλλο… Για την απώλεια εποχών και εικόνων που πέρασαν…. Και μια ευχή… Μια παράκληση…. Ας θυμηθούμε…. Τί πραγματικά σημαίνουν τα Χριστούγεννα…. Κι αν ακόμη διαφωνούμε σε ζητήματα πίστης, διότι όπως είπα η πίστη είναι κάτι πολύ προσωπικό, ας γίνουν τα Χριστούγεννα μια αφορμή για την αγάπη που διδάσκουν. Την αγάπη που, όπως έλεγαν οι Μύστες, είναι η ψυχή του Κόσμου….