Πώς μια ψυχή να κοιμηθεί χωρίς να ξέρει αν υπάρχει ελπίδα;

«Δε μπορώ να κοιμηθώ χωρίς να ξέρω αν υπάρχει ελπίδα. 

Τη μισή νύχτα χάνομαι σε στεναγμούς. Κι όταν μια στιγμή ξυπνώ, λυπάμαι...

 Για τα χέρια, για τα χείλη… Τα μάτια. Για τη συνάντηση του αύριο».

                                                                      Άλφρεντ Λόρντ Τέννισον

 

Όχι, δεν είναι μόνο ο πόλεμος που δε χωράει την αγάπη… Δεν είναι μόνο η ασθένεια… Δεν είναι μόνο τα έργα και τα λόγια κάποιων ανθρώπων, που βρίσκουν ηδονή στην καταστροφή της ουσίας των ζωών των άλλων… Αλλά, κι η ίδια η αγάπη…. Που δεν τυλίγει πάντα δυο ψυχές στο ίδιο μαγικό δίχτυ, αλλά μονάχα μία… Την παγιδεύει ν’ αγαπήσει τυχαία μια άλλη ψυχή… Όλα τα όμορφα ταλέντα της, τα χαριτωμένα ελαττώματα, το φως της… Ακόμα και τις πληγές της… Από την πιο μεγάλη ως την πιο μικρή πληγή… Της ψυχής και της σάρκας… Ν’ αγαπήσει το βάδισμα, το γέλιο, το άρωμα, το χρώμα των μαλλιών, ακόμα κι όταν αυτό γερνάει… Το νου…  Τις θύμισες… Να λαχταρήσει να γνωρίσει ακόμη κι αυτές… Να τις ταξιδέψει μία-μία, μέσα από τα λόγια, τη χροιά της αγαπημένης φωνής, που παύει κάθε άλλο ήχο του κόσμου… Την παγιδεύει… Να λαχταρά ακόμα και μια τυχαία συνάντηση… Μια αναγκαία συνάντηση… Μια όποια συνάντηση, που θα χωρέσει τα χέρια, τα χείλη, τα μάτια… Έστω για λίγες, βιαστικές στιγμές, που όταν  περάσουν, θα μοιάσει σούρουπο, κι ας δείχνει το ρολόι μεσημέρι…  

Και το γιατί μιας τέτοιας παγίδας, κανείς δεν το ξέρει…. Ίσως κι η αγάπη να αισθάνεται κάποιες φορές ηδονή όταν βασανίζει… Ίσως, όμως, και να βασανίζει για ένα σκοπό… Να δει αν όντως το δίχτυ της είναι γερό, αν είναι αρκετά δυνατά τα μαγικά του… Κι όσο πιο πολλές νύχτες περνούν, με στεναγμούς και λύπη για εκείνα τα χέρια, τα χείλη, τα μάτια, τόσο πιο πολύ το ανούσιο παρελθόν να θολώνει, να χάνεται… Και το δίχτυ της αγάπης να δυναμώνει… Κι η Τύχη να γελά… Να καμαρώνει… Πώς μαγικά κίνησε κι εκείνη τις στιγμές, για να γίνει η απόσταση αγάπη… Ώσπου τα χέρια, τα χείλη, τα μάτια, να μη συναντώνται τρυφερά ή παθιασμένα μόνο στο όνειρο… Ούτε μονάχα η μια ψυχή να ζητιανεύει λίγες στιγμές της άλλης… Μια τυχαία ή αναγκαία συνάντηση, όπου ό,τι ειπωθεί θα είναι ψιμύθιο, βιτρίνα… Για να καλύψει μοναχά δυο λέξεις… Τις μόνες αληθινές… «Σ’ αγαπώ...»… Δεν το επεδίωξα... Δεν το περίμενα... Δεν μου είχε απομείνει ψυχή να το μπορέσω... Μα,  «Σ’ αγαπώ...».

Πώς άραγε μια ψυχή μπορεί να κοιμηθεί χωρίς να ξέρει αν υπάρχει ελπίδα;…