Πάσχα 2023…

 

 

 

Είναι οι φορές πολλές, που όσοι ασχολούμαστε με αυτό το ιδιόμορφο κομμάτι τέχνης, που λέγεται γραφή ή συγγραφή ή «λέξεων συνταίριασμα», όπως το έλεγε κάποτε μια αγαπημένη μου ύπαρξη, ψάχνουμε να ξεκινήσουμε το κείμενο με μια λέξη, μια φράση αλλιώτικη. Ίσως για να κινήσουμε το ενδιαφέρον ή για να δώσουμε άνοιγμα αυλαίας μεγαλόπρεπο, σε ένα συναίσθημα που ζητάει να γεμίσει τη σκηνή απεγνωσμένα... Κι είναι πάλι φορές κάποιες, που όλες οι λέξεις που γνωρίζουμε, λέξεις που πάλεψαν με κύματα χρόνου για να επιβιώσουν, να πλαστούν, όλες μοιάζουν λίγες… Ίδιες με τον ανθρώπινο νόμο. Που δεν προβλέπει όλα τα ανθρώπινα, που δεν τα ορίζει όλα, ούτε τα κυβερνά…

Απόψε, Κυριακή Βαϊων, είναι μια από τις φορές που οι λέξεις είναι λίγες. Κι έτσι τυχαία, θα επιλέξω αυτή που ταιριάζει πιο πολύ σε αυτό που γίναμε. «Ψέμα». Ίσως επειδή τέτοιες μέρες κάθε χρόνο, εκτός από τα κοιλιόδουλα πάθη κάποιων δήθεν πιστών, που το Πάσχα τους δεν κορυφώνεται στο Θείο Πάθος και στην Ανάσταση, αλλά στη σφαγή του αθώου αμνού και στον κανιβαλισμό του, υπάρχει και η ανάγκη ενδοσκόπησης και εξιλέωσης κάποιων, όχι και τόσο πιστών με την τυπική έννοια της εκκλησίας, που ζητά αναίτια να παρεμβαίνει στα πάντα, να τα κρίνει και να τα τιμωρεί. Ωστόσο, αρκετά ανθρώπων, αν κρίνει κανείς από το πόσο συχνά πονούν μέσα τους, πόσο συχνά απλώνουν το χέρι να βοηθήσουν, πόσο σέβονται τα πλαίσια που τους περιβάλλουν, πόσο εκτιμούν το ταπεινό δώρο ενός γνωστού ή την αληθινή κουβέντα του, ακόμα κι αν αυτή πικραίνει, όπως άλλωστε τα περισσότερα που έχουν εκπαιδευτικό της ψυχής σκοπό…

Απόψε, Κυριακή πριν τη Μεγάλη Εβδομάδα, ας μιλήσουμε για το ψέμα που ορίζει τις ζωές μας. Επιλογές, δουλειές, σχέσεις, πορείες. Πόσο μας αφορά; Είμαστε ειλικρινείς; Είμαστε; Και πόσο; Πόσο αληθινή ή ψεύτικη είναι η ζωή μας; Όχι σαν θείο δώρο, αλλά σαν πορεία. Κι αν είναι ψεύτικη; Ήταν συνειδητή επιλογή μας; Η΄ ποινή που μας επιβλήθηκε, για ένα αδίκημα ή αμάρτημα, που δεν το μάθαμε ποτέ; Πόση αλήθεια και πόσο ψέμα έχουν οι δουλειές, οι σχέσεις, κοινωνικές και προσωπικές, οι γάμοι, οι επιλογές μας; Πόσο νηφάλιοι ή πόσο ελεύθεροι, πόσο αληθινοί ή πόσο ψεύτικοι είμαστε τυλιγμένοι μέσα σε όλα αυτά; Είναι πέπλο αέρινο ή σάβανο-τιμωρία, γιατί βρεθήκαμε στο δρόμο κάποιων ανιόντων ή κάποιων εργοδοτών ή κάποιων δασκάλων ή κάποιων συντρόφων, που μη μπορώντας να γλιτώσουν από τα δικά τους ψέματα ζωής, αποφάσισαν να γίνουν δήμιοι της δικής μας αλήθειας;

Σ’ αυτό το στασίδι της εκκλησίας, που κάποιοι από εμάς αυτές τις μέρες θα επιλέξουν να καθίσουν, πόσο ψεύτικοι ή πόσο αληθινοί θα είναι; Πόσο ελεύθεροι ή πόσο καταδικασμένοι; Και από το θείο πνεύμα του Χριστού τί θα ζητούν; Παράταση ποινής, αναβολή της; Τυλιγμένοι σε ενοχικά συμπλέγματα, που δεν κατάφεραν να αποτινάξουν; Η΄ λύτρωση, όποιον δρόμο κι αν αυτοί διαβούν για να τη ζήσουν;

Ψέμα…. Με πόσο από αυτό είναι φτιαγμένο το κοινωνικό μας προσωπείο; Οι ωραίοι λόγοι μας; Όλοι οι γάμοι μας με αυτή τη ζωή; Πόσο το ψέμα αυτό μας έχει τυφλώσει, ώστε να επενδύουμε τόσο σε αυτό; Ποδοπατώντας κάθε φως, κάθε διαμάντι, κάθε όμορφη στιγμή, κάθε συναίσθημα, κάθε άνθρωπο που αξίζει, απλώς και μόνο για να συντηρήσουμε το ψέμα μας; Να το ποτίσουμε με υπομονή, με ευχές, με πίστη, με ελπίδα, με ταξίδια μακρινά, με αρώματα, με κοσμήματα, με την αξιοπρέπεια και τη ζωή μας την ίδια, περιμένοντας να γίνει αλήθεια… Να ανθίσει. Απλώς και μόνο για να μην κοιταχτούμε στον καθρέφτη. Μην παραδεχτούμε ότι κάναμε λάθος. Κι αλίμονο… εχθρός άσπονδος όποιος μας το δείξει…

Απόψε μπήκε ο Χριστός στην πόλη των ανθρώπων… Να βρει τί; Τί να περισώσει; Ψέμα και του θεάτρου προσωπεία; …. Κάποια χρόνια πριν, είχα την τύχη να βρεθώ το βράδυ του Μ. Σαββάτου μέσα στο Σπήλαιο της Αποκάλυψης, στην Πάτμο…. Το πέτρινο δάπεδο ήταν στρωμένο με κλωνάρια δεντρολίβανου…. Ακόμα θυμάμαι το άρωμά τους…. Εξαγνιστικό, καθάριο, γιορτινό….. Αληθινό…. Μόνο η αλήθεια στη ζωή δεν καταλήγει στον κάλαθο της ιστορίας…

Ας πάψουμε, λοιπόν… τους ήχους μιας ψεύτικης ζωής, τη μιλιά μας, που λέει τα πάντα, εκτός απ’ το «σ’ αγαπώ»… Ας πάψουμε το ψέμα μας, έστω για λίγες μέρες… ας σιωπήσουμε… Γιατί λένε πως μέσα στη σιωπή η ψυχή μας ακούγεται καλύτερα… το γέλιο, το κλάμα της… έχει βήμα να μιλήσει… να βρει τρόπο να υπάρξει αληθινά…. Χωρίς κορνίζες και προσωπεία. Χωρίς ντροπή. Χωρίς ενοχές. Χωρίς σκοτάδι. Χωρίς φόβο. Κι ίσως κάπου κοντά στην Ανάσταση, να βρει τρόπο να πει και «σ’ αγαπώ». Κι ακόμα, να το καταλάβει όταν το ακούσει. Ίσως κοντά στην Ανάσταση, να βρει τρόπο να γυρέψει ζωή αληθινή. Να πάψει όσα κάνουν τους τίτλους τέλους να μοιάζουν τόσο δελεαστικοί.

Απόψε μπήκε ο Χριστός στην πόλη των ανθρώπων… Τί θέλουμε από Έκείνον να περισώσει; Ας ζητήσουμε την αληθινή ζωή... την αγάπη... το άρωμα του δεντρολίβανου, που φωλιάζει στη μνήμη γλυκά... το ξεραμένο πια γιασεμί στα σκουπίδια της πόλης... μαζί και κάθε όμορφο όνειρο, που δεν χάνεται με το φως της αυγής….