"Θα ξαναρθώ με δυο φτερά και της λύρας το τραγούδι"....

                         Απόψε ας μιλήσουμε για όσα βάζουμε στο αρχείο... Ως επαγγελματίες ή ως άνθρωποι, ή κάποτε ως αμάλγαμα και των δυο... Ας μιλήσουμε για όσα βάζουμε στο αρχείο, γιατί φοβόμαστε να τ' αντικρύσουμε λίγο πιο πολύ, μη μας θυμίσουν κάτι από εμάς και τη ζωή μας. Και τότε, πώς θα ορίσουμε τις θύελλες που θα' ρθουν απ' του ορίζοντα την άκρη, αφού οι θνητοί δεν έχουμε τη δύναμη να κυβερνάμε τους ανέμους...

Απόψε ας μιλήσουμε για την ιστορία μιας γυναίκας, που έφυγε πριν λίγη ώρα απ' το γραφείο μου...

               Τις περισσότερες φορές, τα νομικά ζητήματα είναι μόνο η επιφάνεια. Τις περισσότερες φορές, οι άνθρωποι γυρεύουν έναν ξένο, να πουν όσα έχουν ανάγκη να ξέρει και κάποιος άλλος, γιατί έτσι νιώθουν πως τα ξορκίζουν. Θέλουν έναν φίλο, έστω και πληρωμένο, ψυχρό κι αντικειμενικό, που θα σταθεί με γνώμονα τη λογική και μόνο, ν' ακούσει τα πραγματικά περιστατικά τους, και να τους υποδείξει τη πιο σύντομη έξοδο κινδύνου ή έστω να τους προσφέρει κατανόηση... Κατανόηση...πόσο δυσεύρετη πια...που χρειάζεται κανείς να την αγοράσει...

               Και κάπως έτσι,στάθηκα απέναντί της ν' ακούσω, με την ανέκφραστη δύναμη που διδαχθήκαμε να υποδυόμαστε οι δικηγόροι, για να χειριζόμαστε την κοινωνική παθογένεια...

Η κυρία ήταν απ' τους ανθρώπους που τους εντάσσεις στο χαρακτηρισμό "βασανισμένος άνθρωπος"...Χωρίς ξέγνοιαστα παιδικά χρόνια, με ένα οικογενειακό περιβάλλον τοξικό, με εγωπαθείς ανιόντες, ληστεμένη από όλα τα όνειρα ζωής, γιατί δε χωρούσαν στους ευσεβείς τους πόθους. Πάντα προσπαθούσε να ξεφύγει απ' το ίδιο της το σπιτικό. Απ' ό,τι κανονικά θα έπρεπε να είναι λιμάνι. Κι έρχεται κάποια στιγμή, που όλοι υιοθετούμε μια κοινωνική περσόνα, οι πιο τυχεροί συμβατή με το πραγματικό Εγώ μας, οι πιο άτυχοι, όπως η κυρία, ασύμβατη κι αταίριαστη με ό,τι ήταν, κι έμαθε να θάβει, γιατί οι άνθρωποι εκπαιδεύονται να υπακούν σε μοτίβα σκέψης... Που είτε αποτελούν το σωτήριο κλειδί από τη φυλακή τους, είτε την ίδια τους τη φυλακή... Σε όλες τις προσπάθειές της να ξεφύγει από το ρόλο που της επέβαλλε η "ποινή" της, όπως αποκάλεσε το σπίτι της, απέτυχε... Βγαίνοντας από τις αποτυχίες με βαθιά σημάδια πάλης, με εχθρούς που ούτε προκάλεσε, ούτε της άξιζαν. Κάποτε, οι σύντροφοι ζωής, πίσω από την υποκρισία και τη μικρότητά τους, κρύβουν ανθρώπους με λιγότερο φιλότιμο από τους κατά συρροή βιαστές και δολοφόνους. Αυτοί οι τελευταίοι, κατά τη γνώμη μου ως νομικός, έχουν τουλάχιστον την εντιμότητα να επιλέγουν ξεκάθαρη βία, που αν και κατάφωρα παράνομη, είναι πιο τίμια, απ'το να κρύβεται κανείς πίσω απ' το προσωπείο του καλού ανθρώπου, για να κοροϊδέψει τα θύματα και να τα βλάψει σωματικά, ψυχικά και υλικά. Μια βία, που χρειάζεται το Δούρειο Ίππο μιας ψευδούς καλοσύνης για να επικρατήσει. Κι αυτό ακριβώς, τους κάνει χειρότερους εγκληματίες από τους κοινούς ποινικούς.

              Αναρωτήθηκα με όσα άκουσα, αν είχε απομείνει μέσα της, έστω μια σπίθα ελπίδας, αυτής της σιωπηλής προσευχής της ψυχής, ότι μπορεί κάποτε να βρει, αν όχι αγάπη, τουλάχιστον την δωρεάν κατανόηση από έναν άνθρωπο. Να μην τον φοβάται... "Φοβάμαι", μου έλεγε ξανά και ξανά..."τους ανθρώπους"..."τη Μοίρα"...Φόβος... ό,τι απομένει όταν η κτηνωδία των "συνανθρώπων" παρέλθει... Φόβος...μια εκδήλωση, μια έκφραση μιας ψυχής, που πενθεί, που πονά...

            "Φοβόμουν, ξέρετε, για χρόνια, ακόμα και το άγγιγμα"...

Πόσο σκληρό ο φόβος να σου στερεί κάτι τόσο αναγκαίο... Κι ύστερα, δήλωσε, με μια φράση που με συγκίνησε βαθιά... "Θυμήθηκα ότι είμαι άνθρωπος, ένα βράδυ, παραμονές Χριστουγέννων, που ένας γνωστός μου με αγκάλιασε για τις γιορτές. Και τρόμαξα όταν κατάλαβα πόσο πολύ όλο τον καιρό που τον γνώριζα τον αγαπούσα, με όλους τους τρόπους που μπορείς να αγαπήσεις έναν άνθρωπο. Ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που άφησα να μ' αγκαλιάσει εδώ και χρόνια..κι ένιωσα πως ήμουν στο πιο ασφαλές σημείο του κόσμου"...Μου είπε αρκετά για να καταλάβω πόσο ξέχωρα στεκόταν αυτός ο άνθρωπος στο νου της.. Πόσο άδικο, όμως,όταν η αγάπη δεν απλώνει αρκετά τα χέρια ν' αγκαλιάσει και τους δυο. Κι έτσι, στέλνει τον έναν στο σκοτάδι. Απ' αυτό γύρεψε να γλιτώσει. Αυτό να ξεχάσει. Κι ήταν τόσο δυνατό κι απελπισμένο αυτό που ένιωθε, που βούτηξε δίχως πολλή σκέψη στο πρώτο φως που έλαμψε δίπλα της πιο πολύ. Για να ξεχάσει... Με το όπιο της λήθης, που χρειαζόταν τα δικά μου ασφαλιστικά μέτρα για να μην απειλεί τη ζωή της, την αρτιμέλειά της, ακόμα κι αυτή την ψυχική, που ο Νόμος πολλάκις αγνοεί...

           Κι η υπόθεσή της θα μπει σε λίγο στο αρχείο. Γιατί δεν έχει νόημα άλλο να μιλάμε για όσα μας ξεβολεύουν από την ψευδαίσθηση της δύναμής μας. Και προπαντός για την αγάπη.

Γιατί όπως είπε και ο Γκάντι....."Ένας δειλός είναι ανίκανος να δείξει αγάπη...αυτό είναι προνόμιο των γενναίων"...

           Θα παραδώσω το βήμα σε ένα πανέμορφο άκουσμα του Μίνου Μάτσα και της Victoria Hislop....

                     "Μια θάλασσα ακριβή

                       κι ένας φόβος που αρμενίζει

                       στέκει αμίλητος κι ορίζει

                       τη ζωή μου τη μισή

                       Στο βράχο περιμένει

                       μια βαλίτσα κι ένα βλέμμα

                       αχ να 'ταν Θεέ μου ψέμα

                       να μην έφευγες ποτέ.  

                       Είναι η αγάπη της αρρώστιας γιατρικό 

                  να ξεφύγω απ' της ζωής μου το μαρτύριο

                     κρύβω μέσα στην καρδιά μου μυστικό

                        προσευχή στο βραδυνό σιωπητήριο.

                        Θα ξαναρθώ με δυο φτερά

                        και της λύρας το τραγούδι

                        να γίνει ο έρωτας λουλούδι

                        κι ο χορός μου αστροφεγγιά...."