Ψυχή, έρημη χώρα

 

                      Σε μια έρημη ώρα του απομεσήμερου, το φανάρι του δρόμου έγινε κόκκινο.

Απέναντι ο ουρανός, γεμάτος χρώματα χειμώνα και δειλινού, που έρχεται γοργά. Κι ο άνεμος ταξιδεύει ξέφτια σύννεφων, που το ένα αγκαλιάζεται με τ' άλλο. Ξέφτια σύννεφων, που αλλάζουν χρώματα. Η σιωπή δίνει μαγική κι απόκοσμη αύρα στις στιγμές. Ιδίως όταν όλοι οι αγαπημένοι γινήκαν άγγελοι, είτε τ' ουρανού, είτε του παρελθόντος.... Είτε λόγω του Θανάτου, είτε λόγω των δαιμόνων του Χρόνου και της Μοίρας....

Στα πόδια τ' ουρανού, το βουνό καμμένο, με δέντρα όρθια στις θέσεις του μαρτυρίου τους, να ομολογούν πως δεν είχαν καν την επιλογή να τρέξουν να σωθούν... Ένα τζάκι κάπνιζε, κι ο καπνός του χάριζε μια αίσθηση ειρήνης, σα κι αυτή που, παράξενα, πλανάται στον αέρα τις ώρες που η μέρα καλεί τη νύχτα.... Το φανάρι του δρόμου ακόμη κόκκινο. Παύση της ζωής, της κίνησης, και συνωμότης των στιγμών, που γύρευαν προσοχή. Το μόνο ίχνος ζωής, στις αναμνήσεις. Ένα γέλιο, μια αγκαλιά, μια εκδρομή. Πράγματα μικρά, που όταν τα ζεις μοιάζουν δίχως αξία, αλλά όταν τα στερηθείς, γίνονται Καιάδας, σκοτάδι που σε τυλίγει. Τόσο πολύ, που δε θυμάσαι πια ποιος είσαι. Μοιάζει μόνο η μορφή σου στον καθρέφτη με κάποιον που ήσουν κάποτε...

Το μόνο που απομένει από έναν αγαπημένο, που πια κανένας τρόπος να τον βρεις δεν υπάρχει, είναι ένα ρολόι κι ένα δαχτυλίδι δίχως ιδιοκτήτη....που κρατούν κάτι από την αύρα του, που χάθηκε στου ορίζοντα την άκρη....Γεμίζει η ψυχή ομίχλη και το βλέμμα καταιγίδα....Οργισμένη καταιγίδα. Με κεραυνούς κι αέρα.... Και ξάφνου, ένα χέρι φόρεσε εκείνο το ρολόι, εκείνο το δαχτυλίδι. Το χέρι απέκτησε σώμα και το σώμα πρόσωπο, που στου δειλινού το φως έμοιαζε να χαμογελούσε. Λόγια ακούστηκαν, ψιθυριστά...."Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι...ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι....Νίκος Καζατζάκης....".......

Το ρολόι και το δαχτυλίδι μείναν πάλι ορφανά, δίχως ιδιοκτήτη......Η μαγεία των στιγμών δεν κρατάει ποτέ πολύ....Το φανάρι του δρόμου έγινε πράσινο.... Σε βλέπω, σε ακούω... Πέρα απ' του Θανάτου τα πέπλα και της Μοίρας το ανάλγητο....

Ο δρόμος ανοιχτός ως τον ορίζοντα....αέρας παγωμένος μπήκε απ' το τζάμι....

"Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι...ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι....."....