Έρως και Αφροδίτη

(τμήμα από κείμενο της γράφουσας στην εφημερίδα «η Αλήθεια της Ανατολικής Αττικής», 12 Μάη 2009, κείμενο που δόθηκε με αφορμή την διάλεξη του κ. Απόστολου Γονιδέλλη με θέμα «Έρως και Αφροδίτη», στο κινηματοθέατρο «Αλίκη», στην οποία συμμετείχαν οι κ.κ. Τάκης Χατζηαναγνώστου, Δημήτρης Ιατρόπουλος, Κώστας Αρζόγλου, Ζωή Φυτούση, Ευγενία Μανωλίδου και η ζωγράφος Δώρα Σκουτέρη)

Άνεμος ο Έρωτας, παλιός όσο κι ο Χρόνος. Άνεμος που σαρώνει, με το δικό του μοναδικό τρόπο, σκέψεις, ψυχές και σώματα. Τα τραβά από σκοτεινά έλη και τα στέλνει να κολυμπήσουν σε γάργαρα νερά… Ποζάρει ο Έρωτας αγκαλιάζοντας τρυφερά την Ψυχή. Πόση αλήθεια κρύβει η έμπνευση τούτη του ζωγράφου. Γιατί ο Έρωτας είναι ποίημα που μόνο η Ψυχή μπορεί να νιώσει. Είναι συναίσθημα αρχέγονο. Το πιο γνώριμο και συνάμα άγνωστο. Το πιο γαλήνιο και συνάμα θυελλώδες. Γεννά μουσικές, που μόνο η Ψυχή ακούει και μόνο ετούτη μπορεί σ’ αυτές να λικνιστεί.

Όμως,πού μπορεί να ζήσει σήμερα  ένα ποίημα;Ποιος  σύγχρονος υλιστής έχει χώρο στη ζωή  του για ύμνους; Ποιος έχει διάθεση να ξαναγεννηθεί, εξοστρακίζοντας ψυχρές λογικές, για να δώσει στην ψυχή του μια ευκαιρία για ζωή αληθινή;  Ψάχνουν όλοι τον Έρωτα  μόνο στο σώμα. Μάταια. Γιατί  δεν κατοικεί εκεί. Μόνο  στην ένωση ψυχών υπάρχει εκείνος. Κι αν οι ψυχές ενωθούν, τα σώματα αποκτούν φτερά. Και τότε μόνο βρίσκεται η ευτυχία που όλοι αναζητούμε  σε λάθος μέρη κι όσα κι αν  αποκτούμε, παράξενα  μέσα μας, είμαστε κενοί δίχως την ευλογία της Αφροδίτης.

«Ο Έρωτας είναι απόλυτη ένωση ψυχής και σώματος.Αν ξεχωρίσεις το σώμα απ’ την ψυχή, κάνεις κάτι που μοιάζει με το θάνατο»… 

Είχε  δίκιο ο Μαρσέλ Πρεβώ…Και στο θάνατο δεν υπάρχει ευτυχία…