Στη μνήμη αγαπημένου φίλου

           Έρχονται οι άνθρωποι σ’ αυτή τη γη μόνοι. Άγνωστες ψυχές που παίρνουν μορφή και πορεύονται δρόμους, χαράζοντας στον κόσμο τους το μικρό βαθιά σημάδια. Γελούν, κινούνται και μιλούν, σωπαίνουν και λυπούνται, ο καθένας με τον ένα, τον μοναδικό του τρόπο. Ξέχωρη πνοή θεού, που έγινε κίνηση, πάνω στου αιώνιου κόσμου το χάρτη… Έρχονται οι άνθρωποι σ’ αυτή τη γη μόνοι… Και φτάνει κάποτε η ώρα, να γυρίσουν ξανά, σ’ εκείνον τον τόπο, που οι ονειροπόλοι κι οι σοφοί τον λένε Παράδεισο. Κλείνουν τα μάτια οι πιο τυχεροί, ανάμεσα σ’ όσους κι όσα αγάπησαν και πόνεσαν ν’ αποκτήσουν… Κι έρχονται έπειτα στα όνειρα να σ’ επισκεφτούν. Να πουν μ’ ετούτο τον τρόπο, τον αέρινο, ότι υπάρχουν ακόμα… Υπάρχουν ακόμα κι αγαπούν ακόμα… Και νοιάζονται ακόμα…

         Κι εκείνα τα πράγματά τους που αφήνουν πίσω, σκηνικό σε άδειο από ηθοποιούς σανίδι… Απόηχος… Ρούχα που μένουν στις κρεμάστρες, γυαλιά αφημένα σε γραφεία, γάντια με το σχήμα των χεριών, στις τσέπες των παλτών…Τ’ αφήνουν πίσω τους όλα, γεμάτα απ’ την αύρα τους. Σαν να βγήκαν κάποτε εκείνοι απ’ το σπίτι, άφησαν την πόρτα ανοιχτή και τα κλειδιά στην κλειδαριά και χάθηκαν υπνωτισμένοι στην ομίχλη…Κι αν της λήθης το νερό που τους ποτίζουν οι άγγελοι, τους κάνει να  ξεχνούν, εκείνο το παράξενο στοιχειό, που λέγεται αγάπη, τους κάνει να ψάχνουν στα όνειρα κουβέντα, συντροφιά…Κι έτσι, έρχονται συχνά και παραστέκουν…